روزی روزگاری یک جانباز

حضورشان را می‌شود از هوای شهر، از رفت و آمد مردم، از آرامشی که هست و از روزگاری که می‌گذرد، از لبخندهایی که گاه و بی‌گاه به عابری که نمی‌شناسیمش می‌زنیم و عبور می‌کنیم و از تمام اجزای جامعه احساس کرد. حضوری که اگر نبود حالا خیلی چیزها را نداشتیم.