در سفری که ما را بردند، بچه ها در حرم حضرت عباس(ع) چنان شور و معنویتی از خودشان دادند که حتی افسر بعثی عراقی با درجه ی سرگردی را به گریه وا داشتند و با این حرکت، نیروهای استخبارات عراق او را از حرم بیرون بردند…
شهدای کازرون، در جهان معمول بر این است که کشور غالب به هنگام گرفتن اسیر می کوشد اصول اعتقادی و مبانی سیاسی و فکری خود را به اسرا القا کند تا اگر بازگشتی در میان بود، بتواند از آنها به عنوان سفیران اعتقادی با مبلغان فکری خود در میان مردم کشور مقابل بهره گیرد.
اما در کشور عراق، علی رغم فعالیت و تلاش مذبوحانه ی بعثی ها، این بچه های اسیر بودند که آنها را بر اساس تعالیم حقه اسلامی تحت تأثیر قرار می دادند و زیارت کربلایی که ما را بردند بهترین و برترین مدرسه برای تأثیرگذاری روی عراقی ها بود.
در سفری که ما را بردند، بچه ها در حرم حضرت عباس(ع) چنان شور و معنویتی از خودشان دادند که حتی افسر بعثی عراقی با درجه ی سرگردی را به گریه وا داشتند و با این حرکت، نیروهای استخبارات عراق او را از حرم بیرون بردند و به جای نامعلومی انتقال دادند و بطوریکه بعدها سربازان عراقی می گفتند، وی را بازداشت و زندانی کردند. آری، وقتی اسارت بچه ها را به خاکریز پنهان تعبیر می کنند بسیار بجا و منطقی است.
