بچه ها یادتو میا کازرونی یا ، اروندیا، کازرونی یا!
بچهوی هورالعظیم یادتو میا، سی شما می گم که اروند وا همه ی منم منم که داش، شده بي اسیر دسِّ گل شما!!!
بچهوی اروندیا یادتو میا، او روزی که رودخونه ی پرجنب جوش اروند وا کارون، وا هورالعظیم، اَ دس رزمندُهُی کازرون عاجز شده بيدن، از بس شیب گلولِّهي توپ وا تانک، وا خمپاره وا آرپی جی، شاهد لتپار شدن عراقیا تو فاو بیدن، تا فاو اُفتي دسّ ایران!؟
قایقا گریه می کردن سی ماها، که بیریم راه شو بندازیم، وا بیس چارساحات(ساعت) رو اُو جولون بیدیم، که گاهی وختا وا موجامو، هر دو لَت(دو طرف) ارون می چسبندیم اَ هم!!!
یادتوهن که اروند وا قهرمانی بچهوی کازرون بیک(بود كه) قهرمان شُدَب، وا مث شیر نر خورش(طغيان) ورش داشتَب؟
یادتوهن قایقا هم، همکه پُی کازرونیا میرسی توشو، جون می گرُفتن، وا انگا نهنگ هر چی اُو بی می دِرُندَن وامْرَفتن تو سینه ی عراقیا!؟ یادتوهن که اِی رزمنداها سوارشو نمشُدَن، هم قایقا هم رودخوناها پَکَر می شدن، وا انگا بُوُ مُرداها می یُفتیدَن یه گوشه ی، وا می رفتن تو خودشو!؟
یاتوهن قاسم تقی نجات، وا عبدالحسین طبیبی، وا کاظم حسینعلی پور، وا علی پیشگر وا جوادکارگریان وا بچهُی یگان دریایی چه حالی دادبدن اَ رودخوناها، وا قایقا!؟
حال اولَه وِل کنین، ایلَه بیگیرین که یه سال تو ایام نوروز، که همه ی مردم می رَن ایلَت اولَت، تا دلشو یه اشکی واز بشه، یه پاره ی اَ خونوادُهُی شهدا، وا رزمندُهُی کازرونی، اومدن یه قایق انداختن، تو دریاچه ی پیرشون، تا مث باقی مردم یه گشتی رو اُو خدا خوب کرده ی پیرشون بزنن، وا یه زُر بُخُورَن، بلکه هم یه اشکی دلشو واز بشه، هم دریاچه پیرشون اَ نازیک ببینن، مین پیرشون پیرشون که میگن نومش تو دنا پیچیده، چه جورَن؟ که یو می بینن که دو سِه ت آدم مان دریاچه ي پیرشون، میان وا قاره(داد و فرياد) و شک شولوغ بازی می گن اوّلَندِش باهاس بیلیت بخرین،(حال سی خیلیا مفتکی ینا)، دومندش 30% پول بیلیتام باهاس بیدین سی خود ماها، سوّمَندِش مُنکِنَن نَیلیم خیلی زُر بُخُرین رو دریاچه، سیک(چون) قایقا بنزیلی ین، وا حکماً دود بنزیل میزن دریاچه سمّی ميکنه، وا باهاثِ الودگی محیط زیست میشه!!!
ننه ی یکّی اَ رزمنداها: خُ سیچه ایجو کاک؟ می اونا که ایهمه سُوار قایقن، وا رو دریاچه زُر می خورن، باهاث آلودگی نَمشَن؟ هم ما می شیم!؟
مِردَی(مرد كوچك) چیشش میله رو هم، وا مگه!: حققتش ما خیلی کار آلودگیش نداریم، پول بیدین بیرین سُوار قایق بیشین، بیرین بیرین(برويد) دریاچه کو هم واپیچونین عیب نداره، آم حتماً باهاس پول بیدین، ما پول می شناسیم! سی بچه ی یَی(يك) ماهتو هم باهاس بیلیت بوسونین، یه پولی هم یواشکی، بیدین قایق رونامو تا اونام دلشو خوش بشه، بیلن بیرین تو دریاچه!!!
پچاها یادتو میا خُ، اوسُک اروند خوروشان باهاس وا کَلِّه ملاق(پشتك وارو) هزار هزار قایق آلوده بُشُ، اینا نبیدن که بیلیت بورفوشن، یا اصلاً جرأت بُکُنَن تو یه چیش اَ هم زدن وُیسَن اونجُ، مین بچُهُی اینا چِمکنن وا عراقیا! حالیک همه ی جُ اَ دولتی خون بچُهُی اینا (شهدا وا جانبازا وا رزمنداها) اَمنُ اَمون شده، یه پاره ی که رنگِ جبهه ندیدن می گن: خانواده ی شهدا باهاس بیلیت بخَرَن بِرَن رو دریاچه پیرشون! یه پاره ی یم جلو چیش هَمَم، وا چه قُربُ قیمت سُوار قایقا میشن وا مُفتکی گشت می زنن!!!
حالی یم که پیرشون اَ دسِّ یه پاره ی آدمُی نمک نشناس، روش کرده اولَه وا اِنگا یه جورُی قهر کِرده، یه پاره ی دِ، اَ راه رسیدن وا میگن می خُیم قیل(قير) دامر بیرزیم رو دریاچه ی پیرشون، اِسفالتش کنیم! مونم اینا قرآن نَمخونَن؟ نَمدونن که تموم کار خدا رو حکمَتَن!؟ نمدونن که ای چیشمُهُی(چشمه هاي) دریاچه کور بشه، دیگه اُو نمیا بالُ، وا زندگی مردم منطقه چرخُو(زير و رو) می شه!؟ یعنی اینا نمدونن که اِسفالت رِختَن رو دریاچه پیرشون، اَ صَدتُ زخم کاری بَتَرَن سی سلامتی مردم، وا بانده ها(پرندگان)، وا حیوونا، وا طبیعت وا اَ کُلُهُمِ آدَمُی کازرون!؟ اینا نمدونن که اَ دشت اَرجِن(ارژن)، تا دشتِسون، تا نورآباد ممسنی، نابود می شه!؟ نمدونن که خدا می گه: مو اِی اَ حق خودم بگذرم، آم اَ حق مردم نمی گذرم!؟ حال ای خط، اُوَم نشون! لابد چَن صبُی دَم مث اسراییلی یا، شُوُنه(شبانه) وا یواشکیِ اداره ی محیط زیست، میرن رو کویر پیرشون آپارتمان می سازن وا زمیناشم بین فَک فامیلشو تقسیم می کنن!!!
بر گرفته از كتاب باران و بوران(نوشته برادر رزمنده دكتر محمد عارف)
