“روایت گرمای سوزان خوزستان و اصرار جانبازان برای حضور در عملیات عطش.
تصویر بچه‌های خاکریز با لحاف آسمان، در آستانه عملیات بیت‌المقدس 7 “

وقتی به یادمان شهدای فکه رسیدند، آسمان صاف بود و خورشید در میانه آسمان ایستاده بود. پیشکسوتان جهاد و شهادت با سینه‌های لرزان دور هم حلقه زدند. حاج اصغر شجاعی صدایش را همچون شمشیری برهنه از غلاف کشید: «فکه! ای فکه! چرا ساکتی؟… بلند شو و بگو چه دیدی آن شب…». اشک‌ها، مانند باران سیل‌آسا، بر سنگ‌های یادمان جاری شد. حتی درختان خشکیده بیابان نیز برگ‌های خیالیِ خود را به نشانه احترام بر زمین ریختند.

ناگهان آسمان غرید. بمب ها پایین باریدند و زمین به لرزه درآمد. پس از سکوتی مرگبار، صدای ناله ی گوسفندانِ زخمی، فضا را شکست. چوپان، گله بیپنی اش را نوازش میکرد و اشک میریخت. گوسفندِ ترکش خورده را پیش پایمان انداخت. مبلغ ۱۱۰ تومانی را که از جیب های خالی هم جمع کردیم، به دستش دادیم.

 پادگان امام خمینی، در کیلومتر پنج جاده اهواز-اندیمشک، همچون نگهبانی خاموش، در انتظار بازگشت فرزندان گمشده‌اش بود. جایی که از نیمه دوم سال ۱۳۶۴، شاهرگ تپنده لشکر ۳۳ المهدی(عج) شد و گردان خط‌شکن فجر، در دل همین پادگان، نفس‌های آخرین عملیات‌ها را شماره کرد.

ساعت از یک بعدازظهر گذشته بود؛ زمانی که خاطرات، همچون ابرهای سنگین زمستانی، بر فراز ذهن رزمندگان پیشکسوت گردان خط‌شکن فجر از لشکر ۳۳ المهدی(عج) فرود آمد.

 آنان، این بار نه با سلاح، که با قلب‌هایی لبریز از اشتیاق و اشک، به پایگاه پنجم شکاری شهید اردستانی امیدیه پا گذاشتند.