به گزارش شاهدان حماسه شهرستان کازرون، در مسیر دفاع از حقیقت، چه‌بسا گذشتن از جان، آسان‌تر از نبرد با توفانِ تحقیر و از دست دادنِ آبرو باشد. سردار شهید احمد رضوانی‌زاده در وصیتِ آسمانی‌اش فریاد می‌زند: وقتی پای اسلام و قرآن در میان است، باید ایستاد؛ حتی اگر تیرهای شایعه و سنگهای بدخواهان، آبرویت را نشانه بگیرد. باید در برابر غوغای دنیای خاکی، سکوت را شکست و فریادِ حق را تا آسمان رساند.

او خود را مرغی در قفسِ روزمرگی می‌دید، اما زندانیِ زمان نشد؛ منتظر لحظه‌ای مقدس ماند… لحظه‌ای که قفسِ تن بشکند و پروازی آغاز شود تا در آسمانِ سوزانِ عشق، بر فراز آفتابِ شهادت، بال بگشاید و در آغوش نورِ ابدیت آرام گیرد. این است آرزوی جاوادنه‌ی عاشقی که شهادت را نه پایان، که آغازی برای حیاتی برتر می‌دانست.

سردار شهید به ما می‌آموزد: مقاومت، تنها جنگ با سلاح نیست؛ گاه نبرد واقعی، ایستادن در برابر تردیدها و نگاه‌های تحقیرآمیز جامعه است، وقتی دنیا بر پیشانیات مُهر «دیوانگی» می‌زند. اما شهید از این هراس ندارد، چرا که می‌داند آبرویی که در راه خدا ریخته شود، نزد حضرت دوست، گنجی بی‌پایان است.

و امروز، او که به آرزوی دیرینش رسیده، از بلندای آسمانِ سرخِ شهادت، خطاب به ما فریاد می‌زند:

ای انسانِ در قفس! اگر پرواز را بهانه می‌کنی، بدان که قفس، ذهنِ کوچکِ توست.
شکستن را بیاموز، آن‌گونه که من آموختم…
تا شعله‌های آفتابِ شهادت، نه تو را بسوزانند، که بال‌هایت را روشنایی بخشند.

یادش گرامی و راهش پررهرو باد.
در مسیر عشق، پرواز تا بیکرانگی واجب است
شهدا می‌دانند که دوستان فراموششان نمی‌کنند. راه شهدا ادامه دارد.

نادر منتظرالمهدی